Brouwers

Morgen, 30 april, wordt Jeroen Brouwers 70.

Ik weet nog hoe ik van mijn sokken geblazen werd toen ik voor het eerst "Bezonken Rood" las. Het was mijn eerste boek dat tegelijk zo superieur geschreven was en (ongetwijfeld deels verzonnen) zo genadeloos inhakte op de gevestigde clichés. 

Het soort boek waarna je meteen denkt: "Ik wil ook een boek schrijven! Neen. Ik wil ook zo'n boek schrijven!" Om te besluiten dat je nooit een boek zal schrijven omdat je zou willen dat het minstens even goed is.

Ik heb "Bezonken Rood" nooit herlezen om de (ongetwijfeld deels verzonnen) herinnering niet te schenden.

Brouwers is niet mijn favoriete Nederlandstalige schrijver. Dat is nog altijd Maarten 't Hart (lees dringend "Het roer kan nog zesmaal om"), hoewel ik nu eindelijk iets van A.F.Th. van der Heijden aan het lezen ben, en dat smaakt me zeer. Voorts hebben wij hier enkel favoriete boeken (bv. "Het land van de wangen" van Luuk Gruwez ooit geprobeerd?). En John Steinbeck, voor wie zijn Engels wilt oefenen.  Ik hou van solide.

Brouwers wordt 70, precies één dag te laat.