Grenservaring

Als twintiger gingen wij gaarne op zoek naar een occasionele grenservaring. In de hoop dat dat een dieper begrip van onszelf zou losmaken; kwestie van te voelen dat je lééft. Met accenten op de e. Nachtjes doordoen en meer van dat soort overmoedige gedachten van mensen die nog niet beseffen dat hun lichaam grenzen heeft.

De laatste drie weken is mijn leven een grenservaring op zich. Vroeg opstaan. Twee uur trein. Negen uur geconcentreerd luisteren/achterstallige examens verbeteren. 's Avonds tussen negen en twaalf nog werken aan een projectaanvraag (niet dat het rendement hoog is, of dat een frisse versie van mezelf dat niet in een uurtje zou kunnen klaren). Dan beebie fles geven, slaapklaar maken en onder de wol. En in de vijf uurtjes nacht twee keer wakker gemaakt worden door een blaffend/reutelend kereltje (niet dat je moet opstaan, maar even wakker ben je toch).

Nu ik de grenservaring gratis krijg, wil ik ze niet meer. Typisch.
Gelukkig gaat dat weer snel voorbij (langer dan enkele weken kan je zoiets niet volhouden).

Maar als ik dan mensen als Herman Decroo hoor pochen over hoeveel uren per dag ze werken...

"'Ik doe het rustiger aan en werk nu slechts twaalf tot veertien uur per dag, zeven dagen per week', zegt hij monter. 'Dat zou niet mogen, want ik heb een zware slapeloosheid gekend van twee maanden met amper twee uur slaap per nacht. Na de verkiezingen moest ik twee weken plat in een slaapkliniek.' Of het hem goed heeft gedaan? 'Ik heb me dodelijk verveeld.' "

... dan krijg ik compleet de wubbes.

Iemand die zoiets zegt die weet niet wat werken is. Vermoedelijk rekent hij het lezen van de krant, gevoerd worden naar de job, eten, defeceren, plassen, slapen, luieren, recepties aflopen, ... allemaal onder "werk". Maar de nauwelijks verhulde implicatie dat gewone arbeiders/luxepaardjes met hun 38 uren per week nog niet de helft van dat werk verzetten (vandaar het veelvoudige loon?), getuigt van een arrogantie die er zo ver over gaat dat het een grenservaring genoemd kan worden.