24

Oudjaar, ergens in de namiddag.

Ik sta in de rij aan de kassa van de Aldi. Het ideale moment om te shoppen, want de meeset mesen zitten al thuis. Voor mij laadt een gewone man zijn kar op de band: één diepvriespizza en één pallet met vierentwintig bierblikjes. Een tekeningetje bijmaken hoeft niet.

Volgens deze gegevens zijn er in België - houdt u vast - 800000 probleemdrinkers. Achthonderdduizend mensen die minstens één keer per maand meer dan 6 glazen alcohol achter elkaar drinken, want dat schijnt de definitie te zijn. Daarvan zijn er 150000 vrouwen.

Misschien zegt u, ach, als student ga je toch zeker een keer per maand stevig uit? Dat zijn toch niet allemaal probleemdrinkers? Die kunnen toch stoppen wanneer ze dat willen? Dat klopt, meestal, maar zelfs de helft is nog veel. Toch zien we die drinkers niet, ze lijken wel onzichtbaar.

Iedereen die in zijn nabije omgeving een drankverslaafde heeft meegemaakt, kan u vertellen dat zij dat zeer goed en reflexmatig kunnen verbergen. Bij mij heeft het geduurd tot ik een vriendelijke man uit de straat "betrapte" terwijl hij tussen de struiken van het park zijn derde halveliter naar binnen klokte. Sindsdien herken ik het (vaker).

's Morgens in het park zie ik regelmatig mensen nog snelsnel enkele flessen in de vuilbak duwen, of een blikje bier binnen kappen. Halve liters, zonder uitzondering. Ik tel het aantal nachtwinkels en besef dat die heus niet kunnen leven op enkel sigaretten en geraspte kaas, of chips. Ik vergelijk de drankafdeling in de supermarkt met de groentenrayon.

Brrr.