Gasthuisberg

Ik ben gezegend met een goede engelbewaarder wanneer het om ongevallen gaat. Behoudens een fietsongeval - geheel in lijn met dit blogje, maar dat moet u mij vrijdag maar zelf vragen - en drie bevallingen ben ik nog maar één keer zelf op de spoedgevallen terechtgekomen.

Op Computerwetenschappen voetbalden we met de assistenten regelmatig tegen een selectie van studenten. Tegenstanders met noppen onder de zolen, u kent dat wel. Ik brak mijn enkel.

Als een echte macho-held ben ik toen uiteraard zelf naar Gasthuisberg gereden, enkel op een linkervoet (tip van de dag).

Vorige zondag was de Momis (17m) in de speeltuin nijver en flink op en af een glijbaan aan het kruipen, toen ik mijn rug naar hem draaide om dochterlief iets uit te leggen. Anderhalve meter lager kwakte hij tegen de grond - head first, vermoedelijk. Hij wilde eens proberen of hij ook langs opzij eraf kon. Plof.

Dat is serieus schrikken, vooral als je kind daarop *niet* huilt. Dan weet je dat het ernstig is. Het vel aan zijn schouder stulpte uit, alsof er een extra arm ongeduldig probeerde te ontsnappen.

Normaal gezien ben ik redelijk cool en rationeel in die dingen, maar sinds zondag weet ik: verschieten + schuldgevoel = paniek. Dus zijn we (ik) als een gek naar Gasthuisberg gespurt. De macho-held was bij deze in geen velden of wegen te bekennen.

[in de spoed is de ontwrichte schouder er spontaan terug ingefloepst - dat heb je met baby's die niet stil willen zitten - en bleek er zelfs niks gebroken te zijn]