Nacht

Tegenwoordig is het weer donker als ik 's ochtends met de hond een ommetje maak door het park. Heerlijk.

De lichten branden wel op het grote pad, maar op de kleinere wegeltjes niet.
Ik heb weinig schrik in het donker. Meer nog, ik loop heel graag rond in het donker - alleen uiteraard. Op de een of andere manier vind ik dat gezellig.

Toen ik een jaar of 14-15 was, heb ik dat namelijk beslist. Op een avond, op kamp, tijdens een nachtspel, in een donker bos. Ik vroeg me ineens af waarvan ik precies schrik had. Uiteindelijk is er weinig verschil tussen een bos bij nacht en eentje waar je overdag je ogen sluit.

Behalve de Eenzame Moordenaar, de bandiet die u bij de eerste ontmoeting de schedel klieft. Die waart enkel 's nachts rond.

En dus dacht ik bij mezelf: als ik me nu eens voorneem om zélf de eerstvolgende vreemde die ik tegenkom, de schedel te klieven. Dan ben ikzelf de bandiet van dienst en - zeg nu zelf - hoe groot is de kans dat in één en hetzelfde bos twee bandieten rondsluipen?

Geen speld tussen te krijgen.

Tussen haakjes: (Ik heb het klief-voornemen nooit uitgevoerd en was me toen al bewust van de absurditeit van de redenering. Maar het werkte. Sindsdien laat ik altijd mijn pillamp uit. Dat is nl. het échte geheim - zonder pillamp heb je 360° zicht en staan je andere zintuigen scherper. Mét een zaklamp zie je enkel een kleine kring voor je voeten, maar de schaduwen blijven even dreigend).

En zeggen dat de heer Dutroux toen al bestond.