Huilen
(c) Jill Greenberg- "Jaja, helemaal iets voor u." (getikte tekst slaagt er niet in de bijbehorende verontwaardigde intonatie weer te geven)
Het is een opkomend stokpaardje van mij, en ik heb het er al eerder over gehad: (familie)foto's zijn je reinste geschiedenisvervalsing. Alles staat er mooier, blijer, kleurrijker op dan het in werkelijkheid is. Ons geheugen filtert uit zichzelf al de negatieve herinneringen weg. En wij doen er nog een schepje bovenop.
Komt daarbij dat "kinderen" méér dan sex of dood het (laatste/nieuwste) taboe van deze tijd is.
(c) GoyaMaar zelfs niet-kinderen durven we niet meer te fotograferen tenzij ze er mooi en welgezind bij lopen. Gelukkig zijn er van die zeldzame uitzonderingen.
Ik zag er eentje bij Goya en deze hiernaast heeft ten Sponzen Huize ook wel wat discussiestof doen opwaaien. [update ter bevordering van de vrede ten huize askatasuna: Lies links staat er erg mooi op, maar *boos* en dat is net het leuke&zeldzame aan de foto! :-)]Had ik overigens al gezegd dat ik de Jill Greenberg foto's (ze gaf een lolly aan de kids en nam hem voor de camera weer af) eigenlijk niet haar mooiste vind? Je moet houden van de stijl. Ze zijn mij wat overbewerkt, met dat HDR sausje dat ze die Jehova-look geeft. Maar het concept: super!
Voor één keertje dan toch.
Is er nergens een A-blogger die kan oproepen om eens wat boze/verdrietige/gefrustreerde foti te posten?
[update: in een begeleidend tekstje op het web vond ik ook een "voor" foto; hieronder de bijeengeplakte voor-en-na situatie:
Mijn hart in splinters ...]
posted by Sponzen ridder @ 7/28/2006 02:40:00 p.m.
5 Comments:
Als overtuigd vader en hobbyist/prutsfotograaf ben ik het volledig met je eens. Lachende kinderen zijn mooi om op de kast te zetten, de andere emoties (verdriet, huilen, onzekerheid, gewwon apathie en zo voort) zijn minstens even interessant om vast te leggen. Al was het maar omdat je toch iets dieper wilt gaan dan "als je lacht krijg je een snoepje".
Het gaat hem dan niet over het vastleggen van dat verdriet - wat dan weer pervers en sado zou zijn - maar eerder het documenteren van emoties, tonen van de wereld zoals hij is: op alle manieren. Niet alleen lachen/blijheid als emotie is daar dan deel van.
Lijkt me een "leuk" onderwerp voor een flickr-serie.
Leuk idee, inderdaad.
Zouden er genoeg flickronians kinderen hebben? Of ruzie met hun vriendin, de $&$%@!! romantici?
De wereldkeuken heeft er trouwens , waarvan je denkt: als ik dat over mijn vrouw zou posten, dan wurgt ze mij. Terwijl het eigenlijk gewoon snoezig zou zijn.
Al zou ik haar ook wel de schedel klieven :-)
GRRR. Blogger doet ambetant met mijn <a> -tag.
Ik probeer Lies van deze blog weg te houden, voor ze leest dat ze er niet mooi bijzat. Kan ik het weer oplossen :-)
Maar verder heb je overschot gelijk, net alsof een huishouden enkel uit lachende gezichtjes zou mogen bestaan. Niet toevallig dat jouw "Huislijke scene" foto een van mijn favorieten is.
@goya: ik heb het voor de veiligheid er bij geupdate :-)
Sorry trouwens dat ik je niet gevraagd had om die foto te gebruiken, maar ik heb uw email adres niet meteen bij de hand. Nu ik dat intik klinkt dat wel als een erg flauw exkuus, maar het is toch waar...
Een reactie posten
<< Home