Winnen!

Kinderen:
ergerlijk luidruchtige, soms stinkende schepsels zonder manieren, lelijke parasieten op het lijf van hun ouders.
Eigen kinderen: superieur knuffelmateriaal, een onuitputtelijke en ontwapendende bron van zachte anekdotes.

Gisteren speelde Margot (3.8 jaar) met K. een raadspelletje met kaartjes. Je moest er zonder te kijken eentje trekken en wie het juist had, kreeg een punt. Margot moest exact één keer winnen om de pointe beet te hebben. Winnen.

Plots was het niet meer "papa, wil je met mij dat spelletje spelen?" edoch "papaatje, wil jij met mij dat van te winnen doen?". Bijbehorende levensles: het plezier om te winnen zit in ons ingebakken, niemand moet het ons leren. Het is een oerdrift.

Nu mogen jullie eens raden: hoe lang duurde het vooraleer ze het concept vals spelen ontdekte - als je weet dat niemand haar hierbij hielp? Inderdaad, nul minuten. Het ging onmiddellijk en helemaal vanzelf, en wat hebben we gelachen! Vals spelen, dat zit blijkbaar nog dieper genetisch ingebakken.

De dag eindigde met volgende filosofische vraag: "papa, wanneer stop ik met verjaren?" Hm.