Het oorkussen des duivels

Een laatste keer: examens.

Soms, als studenten het minder goed doen dan verwacht, zuchten wij wel eens onder elkaar: ze zijn lui.  We bedoelen dat goed, anders zouden we lelijkere dingen moeten denken.

Maar "lui" in studententermen betekent zelden"het doel behalen met minder inspanning".
Er blijkt namelijk een onweerstaanbare drang te bestaan om shortcuts te nemen, binnenwegen.  Zelfs al kosten die kilo's moeite.

Dan kom je in dat vervelende discours terecht van pfft, ik heb het er voor het examen ingeduwd en onmiddellijk erna vergeten.

Zo had ik een student die weigerde om cursussen te blokken.  Hij oordeelde dat je met enkel slides en notities uit de les al een heel eind komt.  Als je het goed aanpakt, dan ben je er zonder ook maar één keer de cursus open te slaan gewoon door.  Veel minder werk.  Lui, dus.

Hoe ik dat weet?  Omdat hij het mij vertelde rond de *zesde* keer dat hij bij mij dat examen kwam afleggen (een deel van de redenering was dat je op den duur ongeveer alle examenvragen wel hebt gehad).  ZES keer! Lui?

Er is een ander examen waarbij ik telkens dezelfde (vooraf aangekondigde) openingsvraag stel.  Over binaire voorstelling van variabelen, met een voorbeeldgetal.  Blijkbaar heb ik in het verleden iets te vaak hetzelfde voorbeeldgetal (3,141592) gebruikt, want een sympathieke student voegde ongevraagd aan zijn antwoord toe:

Dus, ja.  Liever leren we een resem bitstrings van buiten, dan dat we gewoon efkes kijken hoe je een omzetting in de praktijk doet.

Lui is in dit nieuwe millenium al lang geen synoniem meer van inspanningsontwijkend.