De Ridder en de schoen

Die ochtend  in de schoenenwinkel.

Verkoopster: "Dag meneer, kan ik u helpen, of kijkt u liever eerst wat rond?"
(Rondkijken? Zoals in *kiezen*? Right.)

S.R.: "Neen hoor, ik ben een gemakkelijke klant. Ik wil gewoon graag deze perfecte schoenen opnieuw!" (steekt blij zijn voet in de lucht, waarrond een vierjarig exemplaar hangt dat er plotseling thuis bij nader inzien een stuk beter uitzag dan in deze omgeving)

Wenkbrauw. Omhoog.

V: "We zullen eens kijken of ze dat nog maken."  Ze begint te swipen op een mega-scherm aan de muur.  Natuurlijk bestaan ze niet meer.

De Ridder wijst naar een prentje van schoenen die er het beste op lijken. "Deze lijken er precies het beste op, dan neem ik die wel. Een 43 graag."

Wenkbrauw. Hoger.
V: "Is het om te passen of om mee te nemen?"


Aan de kassa, de onvermijdelijke schoensmeer-vraag.   Gelukkig zijn we expert in het poetsen van schoenen.
S.R.: "Geen probleem! Ik heb alle soorten schoensmeer in huis: zwarte, bruine én doorzichtige."

Handje in de zij.

V: "Je moet wel de juiste tint van bruin gebruiken hé. Deze zijn cognac. "
Waarop ze zwaait naar een rek met anderhalve meter aan bruintinten. Anderhalve meter!
Er zitten minder kleuren in een RAL waaier.

Beteuterde Ridder.

V, op welgemeend troostende toon: "Ach, mijn man is ook *zo*."

Vriendelijk zijn ze wel, die van Torfs.  En nog in solden ook.