Educatieve hypochondrie

Persoonlijke bedenking.

Is het toegestaan te denken dat uw opvoeding op sommige vlakken mislukt is?  Dat uw kinderen net het omgekeerde doen dan de richting te volgen waarin je hen probeert te duwen. Alsof ze het expres zo verzinnen?

Dat ze braaf zijn waar je ze stout wilt hebben, en stout waar ze braaf moeten zijn.  Dat ze belang hechten aan onbelangrijke dingen en nonchalant omgaan met importante zaken.

Zou het toegestaan zijn om zulke gedachten te hebben?
Of ben ik gewoon een educatieve hypochonder.

Ik weet wel, in de jaren '60 kochten de mensen in die fase van hun leven de boekjes van Kahlil Gibran, maar toch. De praktijk is lastiger dan de theorie.

Lichtpunt: onze kinderen hebben quasi uitsluitend toffe vriendjes met fijne ouders. Misschien zegt dat ook wel iets.

Noot: voor het jonge volkje dat Kahlil Gibran niet kent, hier zijn meest beroemde profeterige woorden.  Melig, tot het blijkt te klopen.

"En hij zei:

Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van 's levens hunkering naar zichzelf.

Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.

Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,

dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet hen aan jou gelijk te maken.

Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.

Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is."