Paradox

Je hoort de laatste tijd weer wat meer de roep naar het strenger behandelen van werklozen en uitkeringstrekkers. Die roep loopt langs een klassieke breuklijn tussen traditioneel links en rechts: zijn uitkeringstrekkers als profiteurs (bv. werklozen met 4 appartementen) eerder regel of eerder uitzondering?

In het verlengde daarvan denkt de boze burger: "en laat ze maar eens iets doen voor hun uitkering!". Gemeenschapsdienst in ruil voor dopgeld, een punt dat bv. Rik Daems wel eens aanbrengt.

Ironisch genoeg zijn de pleitbezorgers hiervan meestal dezelfde mensen die ijveren voor een slanker overheidsapparaat, dus voorstander om juist minder mensen in overheidsdienst als werknemer actief te laten zijn.

Maar is dat eigenlijk niet net wat je doet, als je een werkloze in ruil voor zijn uitkering een taak laat uitvoeren: er een overheidsjob van maken?