De dienstencheque en de tut

Wat ik niet goed snap, is het idee om kinderen hun tutjes aan de Sint te laten geven.  Dat het stoppen met een tut iets is dat je niet geleidelijk kan doen, heb ik bij onze kinderen ook gezien. Maar de Sint?

Die kan toch niet *blij* zijn met een afgezabberde tut als cadeautje, i.p.v. een mooie tekening?
Hij is toch geen pedofiel fetisjist van het type dat warm wordt van gedragen ondergoed?
En ook geen corrupte ambtenaar die pas cadeautjes brengt als je een Waardevol Offer plengt (waarom dan niet dat kleine broertje, en niet de tut)?
Als je trots bent dat je zonder tut kan, moet je dan die tut niet net aan oma of opa geven? Zodat die mee blij en trots kunnen zijn.
Is het ook niet een tikje lui als ouder, net zoals het lui was om uw kinderen wijs te maken dat ze braaf moeten zijn omwille van de Sint?  Als de crèche uwe kleine al op de pot heeft leren gaan, dan kan dat er nog wel af zekerst. Een dienstencheque voor een tut.

Bij ons was het de tandarts die zei: "Je moet stoppen met dat tutten, want uw tanden komen scheef.".
Een kind dat groot genoeg is voor die waarheid, is groot genoeg voor zonder tut.