Het leven zoals het is

Dit is een stukje Tom and Jerry uit 1952 [klik (kijk ongeveer 10 seconden ver)].
Dit is een stukje van het internet uit 2013 [klik (ook hier 10 seconden)].

Geestig.

Vakantie

Dochter en zoon vervelen zich (de heerlijke luxe!) en beslissen dan maar om iets te gaan uitvinden. Gewoon, daarom.

De eerste uitvinding is niet zo een succes: een pollepel die automatisch soep schept.  Blijkt dat aluminiumfolie en van die vlasdraad samen toch niet zo goed matchen met tomatensoep of balletjes.

Fail faster! is de slogan van het decennium. Doorgaan.

De volgende is er helemaal op: een bladwijzer voor (gesneden) brood. Zo weet je tegen de volgende maaltijd nog waar je gebleven was.

Heeft iemand het adres van het patentenbureau liggen?

Watch this, the best dad *ever* sings a song for his dog!

In de reeks funny-coz-its-true.



Ik durf er mij ook wel eens aan ergeren (eufemisme).

Sneltraag

Tiens, ligt dat nu aan mij, of aan onze verstofte telefoonkabel, maar het internet lijkt tegenwoordig precies trager te werken dan vroeger.

Zeker als je filmpjes bekijkt, dan wilt het wel eens blijven hangen.

Behalve tijdens de reclame voor die filmpjes. Die heb ik nog bijna nooit weten haperen.

Hoe zouden ze dat flikken?

Vanochtend was het met de vroege

Het meisje van Radio 2 schalde ons vrolijk toe: "Goedemorgen beste mensen. Welkom op heten dinsdag!"

Dat schept toch ergens verwachtingen [klik].

Reclame op het smoelenboek

Eerst vond ik het precies omgekeerde reclame.

Maar toch kon ik niet anders dan er op te klikken! Kassa-kassa.

Ik zou ergens niet graag de dochter van die moeder zijn.

Diep

Zoals die Italianen in New York

Sinds vandaag ben ik officieel toegetreden tot het selecte groepje van collega's dat een (niet nadergenoemde en overigens erg sympathieke) collega graag in beton (zelfdichtend)  gestort zou willen zien.

Mijn bevorderingen zijn altijd van het abstracte type, verdikke.

Het doet een mens toch wat.

[Drie infinitieven in één zin, mag dat eigenlijk wel?]

Verkeerd verbonden

Boterhammekes op de werkplek.

Ring! Ring!

De Sponzen Ridder neemt op: "Hallo, met de Sponzen Ridder."
Kordate stem: "Dag meneer, u spreekt met [naam], de advocaat van uw echtgenote."
SR: "Oei?" Stem: "U bent toch de echtgenoot van mevrouw [rare, onbekende naam]?"
SR: "[dit mag u nu zelf eens invullen]"

 Vreemd.

 Ze belde een paar keer terug, tot ik haar eindelijk overtuigd had dat het nummer fout was, en ze het dus niet verkeerd had ingetikt. En ook dat ik niet meneer Hassawisinouk ben.

Google weet dat, ze had het daar kunnen vragen.

Ok, en stopt nu met zagen

Zwarte Piet, rode Piet, gele Piet.
En die roe, dat is niks van vuile manieren (erger nog, zo lijkt).

Dus als je gaarne de politiek correcte wilt uithangen, doe het dan op andermans poef.

Ironie

Het leven op zijn best:

Laat ik me dit jaar bij wijze van experiment eens vaccineren tegen de griepvirus, blijkt dat het in te vullen vragenformulier misschien wel... een virus bevat.

(ofwel is het dat Idewe met een ongeregistreerde wordversie werkt)

Leve Google Docs.

Toen zag ik dat van die gitaren

Ik hang wel eens rond op van die verzamelsites met aanbiedingen van één dag. Onveranderlijk dingen die je niet nodig hebt, aan prijzen die je niet kan inschatten. Kopen doe ik nooit, want daarvoor kan ik niet snel genoeg beslissen. Dat is iets genetisch.

Nieuwsgierigheid, ook genetisch, doet mij vervolgens klikken op spullen die mijn zaken niet zijn. Zoals de meeste mensen trekt mij dat meer aan dan de dingen die het wel zijn.  Bijvoorbeeld, een luidspreker waar geen muziek uit komt!

Terwijl ik me zat af te vragen hoe dat dan in de praktijk zou werken (Kurt Cobain? Gangnam Style? Spotify?) zag ik het ineens staan: "ook voor gebruik met elektrische gitaren".

Ik weet niet wat u zich daarbij inbeeldt, maar mijn fantasie verrekt daarbij een spiertje.

Wij voelt beter dan zij

Heerlijk.

Wij hebben de nobelprijs Fysica!
Wij hebben ons gekwalificeerd voor Brazilië!

Wat een fenomenale traptechniek heeft die Engler toch. En wat een elegante afleidingen schrijft Kevin Debruyne op het krijtbord.

Wel jammer dat zij dat probleem in Lampedusa niet opgelost krijgen.

Getypt vanuit de luie stoel.

Nobelprijs

Hoe zou het eigenlijk nog gesteld zijn met het Engels van François Englert?

Koffie

Paniek ter hoogte van de Sponzen burcht: de koffiezet heeft het begeven. Met stress gelijk intraveneuze caffeïne als gevolg.

Niet bij de SR, want die heeft in oktober nog geen tas aangeraakt. ("En, helpt het?", vroeg collega B. "Neen.", hoorde ik mezelf antwoorden).

Om zijn Eega van dienst te zijn, springt de Ridder meteen op zijn wielen, richting middenstand. 

Plingplong.
Middenstand: "Goedendag, waarmee kan ik u helpen?"
SR: "Onze koffiezet is kapot, en wij willen graag dezelfde."
M: "En wat voor ene is het?"
SR. kijkt rond, ziet niet wat hij zoekt, haalt het internet uit zijn zak en toont een foto van een Cuccina.
M: "Maar meneer, die worden al lang niet meer gemaakt."
SR. "Dat kan kloppen, want de onze was een jaar of 12. Goed spul! Daarom willen we graag dezelfde."
M: [rolt met ogen] "Wij hebben dat niet meer. Maar wel deze met swirl en kalkverklikker en ..."

Een mens voelt zich niet een klein beetje autist, op zo'n moment. En ook wel een beetje schamper: bedrijven die dingen maken die 20 jaar meegaan, gaan een voor een failliet. Het moet vandaag steevast van dat goedkope gedoe zijn dat je snel moet vervangen.

Dus wees de Ridder maar de koffiezet aan die er het meeste op leek, en enkele ducaten later stond hij in zijn kleine keuken aan een grote doos te peuteren.

Wat blijkt: het is nog *exact* hetzelfde apparaat. Enkel de kan heeft een andere vorm. Niet eens de hoogte verschilt, of de omtrek, enkel de vorm. De oude kan past er nog perfect in.

Onder "exact" kan je dus rustig "exact" verstaan: alle onderdelen van de oude - zorgvuldig gedemonteerd-in-de-hoop-van-reparabel-zijnde - koffiezet kunnen als reserveonderdeel gelden voor de nieuwe.

Die mannen van Philips hebben dus 15 jaar geleden een ontwerp gemaakt van een koffiezetapparaat dat af was. Zo goed overdacht en bijgestuurd dat het tot het einde van de wereld gebruikt kan worden.
Dat vind ik schitterend.

Beeld je in dat je in een wereld zou leven waarin alle gebruiksvoorwerpen hun finale vorm bereikt hebben, waarin je een versleten perfect apparaat gewoon kan vervangen door hetzelfde perfecte ding.  Zou dat geen prachtig, licht fictioneel ideaal zijn (zoals Star Trek)? Of ben ik dan weer een autist, en zou dat eerder een cleane, beklemmende gevangenis wezen (zoals Star Trek)?

Zouden we puntoren hebben?

[noot: een koffiezet is niet zo complex: een warmhoudplaatje met een gebogen metalen kanaaltje onder, een warmte-element, een thermische weerstand (of hoe heet dat) en een buisje. Meer is het niet. Maar toch, een parel van techniek!]

Vrije markt

Dat de vrije markt niet voor alles werkt, is al langer geweten. Onderwijs, bijvoorbeeld.

Kijk  bijvoorbeeld hieronder en beslis: reisbureau, een groupon-site of een ziekenfonds?

Inderdaad, een ziekenfonds.

Het kwadraat van modern

Modern:

Vergadering. Pling: google chat-venster.  "Hoi paps, hoe gaat het op jouw vergadering?"

Even later: "Sorry paps, maar ik moet afloggen, want ik ga met mijn vriendinnen babbelen op MSP"

Dat klonk als modern in het kwadraat.

Bonk

Inkanteling.
Integratie.
Assimilatie.
Associatie.

Wat het ook zal blijken te zijn geweest, vanaf vandaag zijn onze opleidingen, samen met zowat alle vierjarige opleidingen van deze voorschoot, helemaal universitair.

Het effect voor ons, als personeel halverwege een carrière, is niet zo gunstig. Maar voor al onze studenten is het wel een enorme plus.

Om een idee te geven: vandaag (1 oktober 2013) zijn aan de faculteiten van Burgerlijk en BioIngenieur van de KUL respectievelijk 1696 en 761 studenten ingeschreven. In onze nieuwe faculteit zijn dat er 3157, verspreid over het land. En eigenlijk moet je dat voor de vergelijking vermenigvuldigen met 5/4, want onze opleiding telt 4 jaar i.p.v. 5.  Dat veroorzaakt uit zichzelf onder meer nogal wat zenuwachtigheid.