Toen moest ik toch efkes lachen

Microsoft dumpt de Metro-interface (als enige optie) op haar computers in Windows 8.1.

Logisch, want iedereen met vingers wist al op voorhand dat wrijven over een computerscherm ergonomische waanzin is. En mensen zonder vingers vermoedelijk ook.

Als je de performantie ziet van een goeie secretaresse die short-keys gebruikt, dan is zelfs een muis al een vorm van overlast.

Soit, in De Morgen citeren ze

Naast de twee terugkerende 'vernieuwingen' is er ook aandacht besteed aan de manier waarop vensters naast elkaar kunnen worden geplaatst. De grootte van vensters kan in 8.1 worden aangepast en daardoor zou multitasken makkelijker en efficiënter moeten worden. 

Toen moest ik toch efkes lachen.

Innovatie in een ronde wereld heet dat, zeker?

Wiskunde

Winnend antwoord op het examen wiskunde.

Vraag: "Hoe los je probleem [knip] op?"

"De oplossing vind je door de rekenregels juist toe te passen." [einde]

Schattig.

55 woorden

Het mijne was niet goed genoeg.  Zelfs niet om op de site te komen.

In Joos op Radio 1 liep een wedstrijd om het mooiste verhaal te vertellen in 55 woorden. Heel veel opties zijn er dan niet.

Sommige mensen schrijven een verhaal over het schrijven van het verhaal zelf (zoals dat van JP Van Bendeghem), maar dat vind ik wat gemakkelijk.
Andere mogelijkheid is om op de poëtische toer te gaan (zoals Tante Annie), maar ik ben een afschuwelijk dichter. En een gedicht is niet altijd een verhaal - flauw excuus, ik weet het.
En dan is er de magisch-realistische move (zoals van Saskia De Coster), maar als je dat slecht doet dan ligt er een soort Instagram-filter effect op de loer: het ziet er kunstig uit, maar is eigenlijk brol. For the record: dat vond ik niet van Saskia De Coster haar verhaal. De winnares had haar stukje ook zo geschreven.

Niemand dprobeerde het in minder woorden, bijvoorbeeld zoals Hans Andreus met 33 stuks.

Dus maakte ik tegen de deadline een echt verhaal, net zoals Herman Brusselmans een echte Brusselmans-roman in 55 woorden fikste.

Maar het was dus niet goed genoeg.

Natuurlijk wist ik dat op voorhand, ik ben geen schrijver, en daar ging het verhaal dan ook over - geen kat die zou zich interesseren in mijn literatiteratuur.

Uiteraard zat ik stiekum toch een beetje te hopen dat ze net daardoor gecharmeerd zouden worden. Tevergeefs. Zelfs voor de bloemlezing niet goed genoeg .

Soit, u kan niet meer ontsnappen vooraleer u mijn misdaadroman heeft gelezen.

De boekendief 

Steeds harder omklemden zijn handen het boek. 

"Daar, agent", zei ze, "tussen de kookboeken."
"Al de vijfde keer, maar nu heb ik hem op heterdaad." 

"Hoe bent u zo zeker?" 

"Er zijn vijf boeken van de stapel verdwenen, maar niet één verkocht." 

"En u bent?", de agent likte zijn potlood. 

"Ridder, Sponzen." Witgetrokken knokels.
"Schrijver."

Ik weet het. Schoenmakers en leesten. Zwijg al maar.

.

Bedenking

Vanochtend kwam het voorstel in de pers om de leeftijd waarop men verantwoord met alcohol kan omgaan te verhogen naar 18 jaar.

En op dezelfde dag het voorstel om de leeftijd waarop je beslissingen mag nemen over euthanasie, te verleggen naar een getal onder 18 jaar.

Het hoeft geen paradox te zijn, maar het frappeert toch een beetje.

[een:mens hoopt dat zijn kinderen met de twee geen problemen krijgt]

Meetkunde

Van het failblog, een doordenker(tje) voor op een warme zomeravond:

Nokia aandelen, snel!

Dit weekend had ik een half uurtje over om even te gaan schouten naar een nieuwe telefoon. Kwestie van die kleurrijke Lumia's eens vast te houden, en te kijken of het de gok naar Win8 waard is. Wat blijkt? Uitverkocht. Bijna allemaal. Zouden ze dan toch aan hun comeback begonnen zijn?

Speelgoed

Ik droomde al lang, volledig irrationeel en overbodig, van een full frame kodak.  Nooit gekocht wegens veel te duur enzo, maar toen Canon vorige lente de 5D Mark III uitbracht (van de 6D was spijtig genoeg nog geen sprake), kwam ik "toevallig" in de Nederlandse winkel van Konijnenberg en het kwaad was geschied.  Een propere 2dehands van een studiofotograaf die een Mark III had gekocht.

Superleuk om mee te trekken (dat geluid!), maar alles verandert toch een beetje. Lenzen doen niet meer wat je ervan gewend bent (50mm=50mm!) en... het is niet echt geschikt voor point-and-shoot (enfin, toch in mijn handen).  Dat had ik niet 100% verwacht. Je *moet* in raw trekken.

En soms doet hij iets raars met zijn belichting.  Een con/prosumer-camera produceert (blijkbaar) vooral foto's zoals de consumer ze graag heeft: rijk van kleuren, gesatureerd. Nikon beweert dat er in haar dslr's een paar tienduizend scenes zitten waarmee het toestel je foto vergelijkt om vervolgens de 'beste' kleursetting te kiezen.  Maar die 5D probeert zijn histogram vermoedelijk zo breed mogelijk te krijgen, om zovéél mogelijk informatie te behouden, de rest moet je in nabewerking doen.  Je kan dat gedrag aanpassen via de instellingen, maar dat heb ik nog niet gedaan.

Als voorbeeld, een kwisvraag: welke van de twee onderstaande foto's is de beste?

"De onderste!" hoor ik u roepen, "De bovenste is overbelicht, dat zie je toch zo.". Nochtans komen beide rechtstreeks uit die 5D: de bovenste haalde zijn belichting uit het middelste kwart van de foto (enkel bladeren), de bovenste is gereframed en gebruikte voor zijn licht de helft lucht en de helft boom.  Daarom zie je onderaan de wolken nog, terwijl boven alles van lucht weg is.

Als je naar het histogram van beide foto's kijkt, dan zie je dat de bovenste foto alle intensiteiten netjes gebruikt (jammer van de lucht, maar die zat niet in zijn lichtmetingsveld), terwijl de onderste het met de helft doet. Er zitten vele donkere stukken tussen de boomtakken, en die lokken het fototoestel in een langere sluitertijd, vandaar.

Dat is de reden waarom de meeste mensen die ik ken altijd al met een dikke halve f-stop te weinig fotograferen: ons oog ziet graag contrast in de overbelichte stukken (de lucht), maar heeft er veel minder last van als de donkere stukken dat te weinig hebben (de takken). Bovendien zorgt die halve f-stop voor kortere sluitertijden en dus... voor minder bewogen foto's. En dat is iets wat je niet met een RAW converter kan oplossen.

Na wat neutrale nabewerking van de RAW file zien beide foto's er uit als hieronder.  U zal de bovenste misschien nog wat overbelicht vinden, maar dat is eigenlijk meer een kwestie van uw smaak en uw scherminstellingen.

Het groen in de bovenste foto ziet er op deze lentedag vermoedelijk een stuk realistischer uit; de Sponzen Eega loopt hier voorbij en meldt ongevraagd dat de onderste lijkt op een broccoli die over tijd is. Al heeft instagram en consoorten ons wel doen houden van foto's die qua kleuren over-done zijn.

Maar het is dus iets tussen een discussiepunt en een mogelijk probleem: die 5D heeft soms toch last met foto's waarbij heel veel gebladerte (zwart-dat-we-als-mens-niet-opmerken) op de achtergrond staat, of waar er een groot verschil is tussen belichting van de voorgrond en de achtergrond - bijvoorbeeld een groepsfoto in de zon, voor een bosje met veel donkere schaduwen. Hij kiest niet altijd automatisch voor enkel de voorgrond.

De Momis out-of-camera en met aangepaste exposure.

En dan krijg je wel eens prenten waarbij, naar onze wens, te weinig contrast in de huidskleur zit.  Meestal is het voldoende om wat aan de exposure-balk te trekken in je RAW-converter, maar soms is de overbelichting te sterk.

Op tinternet vind je daar kilometers discussie over.

Waarom ik dit zeg?

Simpel. Omdat een vriendelijke mens mijn fototoestel gaat lenen om er trouwlustigen mee te vangen. En die poseren wel eens in de blakke zon, voor een bosje met groen.

[noot: op zoek naar links lees ik net dat het ook kan zijn omdat die fotograaf voor zijn studiowerk een nieuw focussing screen heeft geïnstalleerd]

Alles bestaat...

... het is enkel de kunst om het te vinden.

Zo heb ik me het afgelopen jaar wel eens afgevraagd wat het ergste is: mensen die foute dingen doen omdat ze kwaadaardig zijn, of incompetent. 

Omdat planmatige kwaadaardigheid vermoeden misschien te veel klinkt als een compliment.

Blijkt dat daar al langer zo een Murphy/Occam's razor achtige wet rond bestaat:

Hanlon's razor
"Never attribute to malice that which is adequately explained by stupidity."

Oef. 

Het begint met een E en het eindigt op RDOS?

Soms is de wereld rond. Neen, altijd.

Zo mochten wij aan de maaltijd heden avond van onze scholieren het raadsel voorgeschoteld krijgen: "Het begint met een N en het eindigt op Euken."

Ineens moest ik aan Erdos denken, en aan Kevin Bacon.
Erdos is een Hongaars wiskundige die op het einde van zijn leven in zijn valies leefde, reizend van hotel naar hotel, van congres naar congres, publicerend.  Hij publiceerde zoveel, dat mensen hun Erdos-getal gingen berekenen: hoeveel mensen staan er tussen henzelf en Erdos (die heeft nul, een medeauteur heeft één, etc.)

Mijn Erdos-getal is vier, overigens.

Een bekende variant ervan is het spel van de Six Degrees of Kevin Bacon, gebaseerd op het idee dat tussen elke Hollywood acteur en Kevin Bacon niet meer dan vijf andere acteurs staan.

Vermoedelijk kan je met de Nieuwbouwkeuken ook zulke afstand tussen alle Nederlandstaligen berekenen - een soort Kleurpotloden Afstand.  Hoeveel mensen zouden er tussen mij en mijn dochter staan, die dat grapje aan elkaar hebben doorverteld?

Noot: verdikke. "Kleurpotloden" eindigt helemaal niet op "oten"! Dat mij dat nu pas opvalt.

[update: het Sponzen-Ridder-getal van Einstein is 5, idem voor Turing, Feynman en von Neumann]

Logica

Maatschappelijk gezien houden wij van voetbal en van honden, men's best friend gewijze. Dus maken ze films over honden die voetbal spelen. Logisch.


Maar als je nu een volk bent dat van sushi houdt, dan maak je toch films over... inderdaad.

Logisch. Kani Goalkeeper!

Mindfulness

Tegenwoordig kom ik veel mensen tegen die over mindfulness nadenken, of daar zelfs over lezen.

Op de een of andere manier vind ik dit filmpje bijzonder mindfulnessie-ig.
 
Het is me niet duidelijk of het echt-gebeurd is, het zou evengoed een kortfilm van een Russische kunstenaar kunnen zijn. Let vooral ook op de *zucht* bij seconde 19.

Dat internet toch

Heerlijk toch dat welgemeende WTF?!#$*%?-gevoel dat je af en toe nog eens van dat internet krijgt:

De essentie van het vaderschap

Verjaardagsfeestje.

Ongeveer 104 decibel aan 9jarige jongens valt even stil bij een stapel pannenkoeken.

Aan de hoge radiator hangt een tekening voor de beste papa van de hele wereld, nog van mijn verjaardag.

Waarop zich de zinloze discussie ontwikkelt over wie nu de beste papa heeft. Zinloos, allicht. De boodschap op de radiator is voldoende duidelijk.

En toen bracht een van de kerels het op de essentie van het vaderschap.
SR -"[...] zie je wel."
Kerel1 -"Ja, maar wacht maar. Later hebben wij misschien ook een vrouw en dan worden wij zelf een vader!"
Kerel2 -"En dan krijgen wij okselhaar!"

Saai is het nieuwe hip

Mijn zus en ik hebben zich de laatste tijd blijkbaar aan hetzelfde lege gezegde zitten krabben: X is het nieuwe Y.

Dat gaat zo.

Als je van nature niet even hip en kei-mee bent als ondergetekende Ridder, dan kan je je vaak nog redden met een zelfgekozen variante op dezelfde nietszeggende zin:

Discussie over mode? "Ik hoorde dat rood het nieuwe zwart is?"
Gesprek over eten? "Tuinieren is het nieuwe koken!".
Sport? "Zwemmen is het nieuwe golf."

Geen hond zal je ooit durven tegenspreken.

Het hoeft helemaal niets te betekenen, er zijn maar twee regels waar je je moet aan houden: ten eerste moet je het uitspreken met een gezicht in een ernstige plooi, ten tweede moet X zo weinig mogelijk voor de hand liggen, en Y zo evident/populair mogelijk zijn. En, drie is uiteindelijk toch het nieuwe twee, het helpt als je er echt niets vanaf weet.

De échte kunst is om er grappige te vinden, maar dat is niet zo makkelijk als het lijkt.

Om uw innerlijke luierik tegemoet te treden, afkijken is tenslotte de nieuwe creativiteit, google weet alles.

 [huiswerk: probeer op uw volgende vergadering/etentje/familiebezoek er eens eentje in de conversatie binnen te smokkelen, zonder dat het opvalt]