Hah!

Ze zijn er ingetrapt! Nikske te laat die trein.

Ik ben nog net niet als een reïncarnatie van de betreurde Leslie Nielsen in triomf op de trein gesprongen, roepend "So long su**ers!!".
Maar de kans dat hij dan na 50 meter zou stoppen voor een kapot stoplicht was dan toch te groot.

Is het u trouwens ook al opgevallen dat mensen niet meer de gewoonte hebben om éérst de mensen van een trein te laten afstappen om pas dan zelf op te stappen?  Ergerlijk, vind ik zo.

Om nog te zwijgen van de bejaarde dame die mij in de krantenkiosk volumineus en opzichtig voorbijstak (ik had nog maar 45 seconden), maar die ik gelukkig opnieuw de pas kon afsteken door een elegante riposte langs het rek met blote bladen sectie. Nah.

En dan weet ik nog niet eens of dat wel een woord is.

Trein en sneeuw

De NMBS heeft de onvoorspelbaarheid tot kunstvorm verheven.

Vanochtend kwam ik door de sneeuw rustig aangebold bij het station. Zeer rustig, want zeg nu zelf: hoe groot is de kans dat de trein bij de eerste winterprik geen vertraging heeft?
En dus haalde ik hem na een spurtje nog maar net op het nippertje, want uitgerekend vandaag zat alles scherp op schema. Wat dacht je.


Mensen laten sakkeren dat de trein op tijd komt, als dat geen kunst is.
Wedden dat ik straks op weg naar huis - strakke timing: kids moeten naar de zwemles gebracht worden - een half uur zal staan koukleumen in Neckerspoel station?

Dialoog van de dag

 J. (zes ondertussen): "Seg, vriendin D. heeft haar schoen gisteren voor de schouw gezet en 's morgens zat er iets in. Ik ga dat vanavond ook doen!"

Sponzen Eega (geleerd ondertussen): "Als gij uw schoenen is ne keer niet in de living zou laten staan, dan zou de Sint er vast iets in komen leggen."

Erfelijkheid wordt overschat.

Trust me

Iets in mij is bij dit niveau van optimisme toch net iets minder geneigd om een software update uit te voeren...

Beschaving

Beschaving is een dunne korst, niet dikker dan een wasmachine.

De onze zijn motor is doorgebrand.

Wij worden terug gecatapulteerd naar een zeer vroegere tijd. Tedoeme.

Dertig is geen Italiaanse stad

Eergisteren nog eens in echte donderdagavond-in-Leuven stijl op wat lappen geweest (lékker eten en lékker drinken, trouwens). In de week gebeurt dat niet vaak meer, en al zeker niet op de oude markt. Al heel snel had ik het gevoel van he, dit voelt net als vroeger.

Naief, natuurlijk. Toen ik vrijdag uit mijn bed rolde (traag bewegen! traag!) wist ik het pas: dit voelt als vroeger.

Maar toen kon een mens er terug in kruipen.

Sjanaja

Gesprek tussen studenten:

-"Je moet dat aan die kerel vragen van het magazijn."
-"Wie?"
-"Den A*****" (een naam als "Petrus" of "Marceline")
-"Wie heet er nu A*****?"
-"Ja, dieje is al ouder, die mensen hadden toen zo'n namen."

Heeft dat jonge volkje zelf van die namen met minstens een Q een Y en een X, zoals "Ksander" of "Qwienten" of "Yorban", en dan vinden ze de namen van anderen vreemd. Tsssk.

Darwin

Aan al wie nog gelooft in Intelligent Design, deze anekdote.

Een docent - die begrijpelijkerwijze anoniem wilt blijven - stapt ridderlijk zijn lokaal binnen. Hij begint zijn studenten enthousiast te onderwijzen over de aankomende bedrijfsbezoeken, gevolgd door een samenvatting van de vorige les.

Na 10 minuten (!) onderbreken enkele studenten hem met het droge bericht: "Hm, meneer, het is hier wel het eerste jaar en niet het tweede."

Van wie was ook al weer het rijmpje

"Soms als ik in de spiegel kijk,
denk ik,
Darwin had dan toch gelijk."

Context is alles

Was ik net een blogpost aan het nalezen over het feit dat mensen op het internet er gelukkiger uitzien dan in werkelijkheid het geval is.

Tot ik aan het citaat kwam "Behulpzaam doet ons geheugen de rest, de roze kwast vrolijk zwiepend in het ronde."

De tijdsgeest maant mij aan om met zulke bijdragen toch nog eventjes te wachten.

U houdt het te goed.

Latitude

Hadden ze mij er nog net mee zitten uitlachen. Alsof je een verloren telefoon zou kunnen terugvinden met iets als Google Latitude.

(voor wie het niet weet: dat is een 'dienst' waarbij je de locatie van je telefoon via het internet deelt met die van je vriendjes; dan krijg je een biepje als je bv. in dezelfde uitgangsbuurt rondhangt)
(voor wie het zich afvraagt: ja, dat is een gigantische inbreuk op je privacy, die je daar toelaat; gelukkig heb ik niet te veel zulke vriendjes)
(jaja, ik weet het, de hippe kids gebruiken foursquare)

Alsof 'in een straal van een kilometer rond dit punt' voldoende zou zijn om een (gestolen) telefoon te traceren. Hahaha.

Maar zoals met de meeste online toepassingen, ligt de pointe van latitude natuurlijk niet in het elkaar ontmoeten op blitse plaatsen. Als ik 's ochtends op de trein zit te suffen, dan zie ik op mijn kaartje vrolijk de avatartjes naar hun werk vertrekken. Dat geeft een gevoel van nabijheid. Een trein schuift richting Brussel, een auto wipt naar Luik. Een dagje Planckendael. Een novemberbezoek aan de bomma. Een onverwachte trip naar Ierland.
Latitude is de gezelligheid van het virtuele samenzijn.

Latitude houdt ook je geschiedenis bij, en dat is zeer af te raden aan mensen met de neiging tot winterdepressie. Want op dat geschiedeniskaartje zie je pas dat wij (ik) in een gouden kooi leven. We mogen gaan en staan waar we willen, maar we zijn altijd op dezelfde plaats te vinden. We breken nooit uit.


Maar kijk, toen ik gisteren mijn telefoon niet meer vond, kon ik op het internet zien dat hij in het park uit mijn zak gevallen was. Het internet wist precies in de buurt van welke hoop bladeren, zijn eigen gerinkel deed de rest.

Oef. Anders had ik een nieuwe moeten kopen. Dju.