Anekdote

Les. Aula.

Na een uur staat plots een student  recht, steekt het gangpad over en gaat op de rij voor een andere student zitten. Begint (met zijn rug naar voren gericht) druk te overleggen.

Ik stop, ergens tussen verbouwereerd en geïrriteerd in, en wacht tot ze klaar zijn met palaveren.

De hele aula valt stil,totdat de twee vergaderaars het opmerken. Waarop de eerste zich naar me omdraait en met een vriendelijk handgebaar en een knik van het hoofd aangeeft dat het geen probleem is, dat ik gerust verder les kan geven.  In de stijl van "doe maar rustig voort, wij zijn zo meteen klaar hoor". Vriendelijk, niet eens frank of astrant, ofzo.

Waarop ze de daad bij het woord voeren en langs de achteruitgang verdwijnen.

Stupéfait, zeggen de Fransen. En een beetje verborgen-camera-grappig.

En ook wel geen-manieren-nonchalant.

[update: misschien had ik dit berichtje niet mogen posten, want de jongen in kwestie is een erg vriendelijke kerel die echt wel even van de wereld was; in die zin was het toch vooral grappig]