Koets

Vrouwen. Daar ben ik dol op. U mag dat weten. Mooi en lekker ruiken, vriendelijk en altruistisch.

Maar gevangen zitten op de verdieping "Geboortelijsten" van een kinderwinkel - op zoek naar een koets - terwijl je ingesloten wordt door negen hoogzwangere vrouwen [..], dat is toch wel een beetje mijn persoonlijke hel.

Dertig seconden later stond ik letterlijk op de parking naar adem te happen, zonder koets. Het was lang geleden dat mij dat nog eens overkomen is.

Sindsdien deel ik de mensheid in twee soorten in. Aan de ene kant diegenen voor wie kinderen iets is wat bij het leven hoort. Je doet het, of niet, met alle gevolgen van dien. Aan de andere kant zij voor wie een baby één van de projecten is waaruit hun leven opgebouwd is. De nieuwe keuken is af, de wellness ruimte heeft haar infraroodcabine. Een baby brengt een nieuwe uitdaging, tussen twee carriere-fases in. Lijstjes worden alvast aangemaakt. Opzij iedereen.

Al denk ik dat het niet de zwangere vrouwen zijn die schuld treffen, maar de handige verkoopsters van de geboortelijst. Die krijgen zonder twijfel geheime opleidingen in 'hoe het door hormonen ontregelde hoofd van een weerloze klant helemaal op hol te krijgen'. Kinderkoetsen van meer dan 1000 euro verkopen zichzelf namelijk niet. Of hulpstukken die je nadien niet nodig blijkt te hebben.

Met mijn medeleven aan de grootmoeder die voor haar eerste kleinkind een stukje speelgoed probeerde te kopen en wanhopig aan de verkoopster trachtte uit te leggen dat haar dochter ervoor gekozen had om enkel houten speelgoed toe te laten. Of hoe oud het kindje was, vroeg de verkoopster. Vier maanden. En of de dochter dacht dat een kind van vier maanden iets van hout kon opheffen? Ja, dat is waar, maar toch. Hout. Alstublieft.

Noot: de koets heb ik uiteindelijk op kapaza gekocht, van een vriendelijke moeder wiens kinderen niet wilde zitten in de fonkelnieuwe tweezitter.