Cadeautjestijd
Geef uw geliefde in deze tijd van Mexicaanse griep eens een pluchen microbenknuffel cadeau.
Bijvoorbeeld een Gonorrhea knuffeltje.
En zeggen dat ik het niet eens foutloos kan schrijven.
dit is steeds meer een blog, dan wel een homepage
Geef uw geliefde in deze tijd van Mexicaanse griep eens een pluchen microbenknuffel cadeau.
Het is niet omdat ik een milde Anderlecht supporter ben, maar meer in het algemeen kan ik écht niet naar foto's als deze kijken.
Na heel wat emotie - nieuwe broers enzo - hoor ik de ene tegen de andere vragen:
Een mail: "hoe noem je dat eigenlijk? Een zwerm kinderen? Een kudde? Een roedel?"
Van bij het Laatste Nieuws, twee keer hetzelfde bericht op één dag: de ene formulering klinkt toch een stuk aggresiever en spectaculairder dan de andere?
Kan men stellen dat men vermoeid is, indien men het woord "witlooftijd" leest op een wiskunde examenkopij?
Lang heb ik me afgevraagd hoe kinderen het probleem oplossen dat mogelijks ontstaat op het ogenblik dat ze beseffen dat het vlees dat ze eten van dieren komt. Kip, konijn, koe: het ligt in hun bed, het ligt in hun bord.
Sinds de vorige eeuw gaan wij ervan uit dat we in een geciviliseerde wereld leven. Dat houdt in dat we geen (grote) oorlogen meer nodig hebben om onze eigen problemen op te lossen, dat we eten kunnen kopen waarvoor we zelf niet moeten wroeten, dat de energie die we gebruiken onzichtbaar onze huizen en auto's binnenstroomt (ooit al eens een tankwagen in de buurt van de luchthaven van Zaventem gezien? ooit al eens een benzinetank van een auto gezien? hoe lang is het geleden dat je nog eens een glas diesel hebt zien klotsen?) en vooral: dat we niet meer doodgaan aan gewone ziektes zoals griep of ontstekingen.
J. (vijf), doorbreekt na een uur plots met overtuiging het stilzwijgen: 'Daar liggen zeker kussens onder. Of bedden.'
Vandaag is mijn eerste werkdag.
Gisteren was ik dat.
Eindelijk zijn ongeveer alle geboortekaartjes de deur uit. Drie weken. We hebben een nogal grote familie en zonder adresboekje kostte het redelijk wat gepuzzel. Bij een 'laatste' baby is het leuk om al die mensen nog eens een kaartje te sturen, maar de drang om het nu onmiddellijk-met-twee-dees-en-twee-ellen te doen, is er niet meer.
Vanochtend kwamen er even mensen langs. Ze bleven wat plakken en aten dan maar een pannenkoekje mee.
Zus is op kamp. Het huis is stil. Broer J. weet niet wat doen, hangt rond. Wij hangen mee.
Op de radio: "...in Kontich gaan er 200 banen verloren..."
Tip van de dag: als je een baby koopt, bijvoorbeeld een vierde, zorg dan dat er niet te veel zieken in huis rondlopen. Want dan wordt het toch wel vermoeiend.