Gedichtendag

Toen ik de helft van de leeftijd had die ik vandaag heb, nam ik meer de tijd om ook gedichten te lezen. In een klein boekje bewaarde ik de allerbeste - verzamelzucht zit in de genen gebakken. Dat boekje noemde ik met een Versteyleniaanse woordspeling mijn Verzameld werk, mezelf eraan herinnerend dat er nooit iets van mezelf in een verzameld werk zou raken.

Toen kwam er een aardig meisje aangefladderd dat, zoals alle relevante meisjes van mijn halve leeftijd, wel interesse had in poezie. Ondermeer.

Waarop ik haar overmoedig voorstelde om volgende keer een exemplaartje van "mijn Verzameld Werk" mee te brengen, dat ze dat wel goed zou vinden.

Verontwaardigd over zoveel puberale arrogantie is ze toen vertrokken. Ik heb haar nooit meer teruggezien.

Als ik een dichter was geweest, dan had ik daarover vast een winnend gedicht geschreven met als titel "Blauw".