Lens

Als je tegenwoordig in een speeltuin rondhangt, dan zie je ze overal: (groot)vaders met een DSLR rond hun nek.

Keikoel en keigaaf (ja, ook ik loop daar zo wel eens rond), maar in 90% van de gevallen overbodig. Wat zeg ik: te lage kwaliteit voor het geld dat ze uitgeven. Er zijn veel gewone fototoestellen, weliswaar uit een prijsklasse vergelijkbaar met de DSLR, die een zeer goeie lens ingebouwd hebben; minder wegen; evenveel of meer functies hebben. Als je een even goede lens voor je SLR wilt, ben je al vlug een paar honderd euro extra kwijt.

Maar het klik-geluid van een echte sluiter is natuurlijk onvergelijkbaar.
En het *idee* dat je zoveel nieuwe lenzen kan kopen als je wilt ook.

Al kopen in de praktijk die (groot)vaders vaak één keer een 18-200 van Tamron of Sigma (niks mis mee, trouwens) en halen die nooit meer van het toestel.

Eigenlijk is het de bedoeling van een reflexcamera dat je minstens nog eens zoveel geld uitgeeft aan goeie lenzen. Een breedhoek, een zoom, een walk-around en een zotte aankoop, bijvoorbeeld.

Na de examens heb ik mezelf alvast op eentje getrakteerd, een 28-135 en het moet gezegd: foto's maken is dubbel zo leuk geworden.

Goya had het mij nog zo gezegd: als je één keer een betere lens hebt gebruikt, dan wil je niet meer terug naar een kitlensje. Hij heeft gelijk. Een foto als deze hiernaast had ik nooit met een kitlens kunnen maken. Een getalenteerder iemand misschien wel. Maar ik niet.

Volgende doelwit: een breedhoek met een pervers klein f-getal.