Eb Log

Een weblog is een paradox.

Aan de ene kant zijn er heel wat mensen die - vaak zonder dat ik het weet - zich op de hoogte houden van ons bestaan hier.

Maar aan de andere kant kan ik de dingen die ik echt wil zeggen aan sommige van die mensen niet opschrijven.

Sommige dingen kunnen nog tussen de regels, zoals 'het was zo lastig dat ik mei nog maar net heb kunnen lezen', maar dat heeft dan weer die zelfingenomen ik-heb-een-clubje-en-jij-zit-er-niet-in bijklank.

Nog andere dingen kan een lezer pas goed inschatten als hij de schrijver en de context goed kent, en die laatste wijzigt sneller dan een blogpost verdwijnt.

Bijvoorbeeld een uitspraak als:
'Goh, wat wonen er veel blote vrouwen op dat internet.'

Die kan u onmogelijk goed interpreteren ('Goh' is nl. een woord dat ik zelf nooit gebruik; het is een zin die dus niet uit mijn mond komt, maar uit de mond van een overjaarse puber, etc.). Maar het internet zal zich voor eeuwig herinneren dat ik het neerpende.

Andere uitspraken vergen dan weer repliek, dialoog en discussie, zoals mijn verbazing - en hiermee blijf ik graag in dezelfde sector als het citaat hierboven - dat onze wereld aan de ene kant zo hysterisch doet over pedofilie terwijl vele vrouwen zich scheermesgewijze verplicht schijnen te voelen om zichzelf in twaalfjarigen te verkleden.

Zoietts heeft enkel zin bij een glas wijn.

Waarop mijn lieftallige ongetwijfeld zou vragen: hoe weet jij dat eigenlijk?

Het stond in de Flair, bij de tandarts.