Cliché

Fiew.

De laatste tijd kom ik nogal eens mensen tegen die op een plaats werken waar er veel verandert. Leuk natuurlijk, want verandering is goed. Het houdt de mensen wakker.

Maar, Jezus, wat worden er in het proces van verandering veel mensen ontgoocheld, platgelopen, geschoffeerd. Ik ben er de laatste weken al een stuk of vijf tegengekomen.

Het principe is altijd hetzelfde: mensen doen hun job. Graag en goed. Zo graag dat ze zich vaak persoonlijk engageren en (ongevraagd) zitten mee te denken met de organisatie, te dromen van allemaal dingen die ze zouden willen/kunnen doen als ze ooit in een andere positie terecht komen.

Op het moment dat het bedrijf/de organisatie zich hervormt geven ze zich enthousiast helemaal bloot: ze solliciteren voor die andere stoel, rechtstreeks of indirect.

Dan krijgen ze zonder enige tekst en uitleg een simpel antwoord: "neen". Of erger: "je komt voor ons niet in aanmerking". Of nog erger: "je komt niet in aanmerking om in overweging genomen te worden."

Zonder tekst, zonder uitleg. Sneller krijg je een mens niet gedemotiveerd.

Vaak is het net de onvoorwaardelijke inzet die de mensen de das om doet: omdat ze het doen, zonder knorren of morren, is men het evident beginnen vinden. En niet een uiting van extra motivatie of extra inzet.

Noot: Gelukkig gaat dit niet over mijzelf, in het onderwijs kan je nl. niet doorgroeien, maar het zou mij wel kunnen overkomen.