Bloot

In de meeste talen bestaan er twee woorden voor. Naked of nude, naakt of bloot.

Ik verkies bloot. En daarmee bedoel ik niet de term, maar het esthetische concept; in films, op foto's, in teksten. Niet het opgepoetste, het opgepompte, maar het eerlijke, het vel. Ik dacht altijd dat niet al te veel mensen het met mij eens zijn; bloot is namelijk zelden mooi. De mens is au fond een (zoog)dier, en daar wensen we niet aan herinnerd te worden. Het is een van de taken van de kunst om de afstand tussen ons en het dier te vergroten.

Kerels als Spencer Tunick, met zijn kudde-foto's, verkleinen die marge echter keer op keer. De bescheidenheid van dat oogpunt spreekt mij wel aan.

Vandaag las ik in de krant dat ik dan toch niet de enige ben. Bart Moeyaert heeft met fotografe Elisabeth Broeckaert een boek gemaakt met verzamelde gedichten erin, getiteld "Vlees is het mooiste". En als die mensen dat zeggen, dan moet het wel waar zijn.

In dezelfde lijn bulkt het internet van links naar een Cosmopolitan inititatief met de optimistische titel "De dag van het decolleté". En laat nu net dat het favoriete plaatsje zijn van onze Momis op het lichaam van elke vrouw op wiens arm hij zich kan wringen. U bent gewaarschuwd.

noot: wetenschappelijk onderzoek heeft uitgewezen dat de meeste mannen eerder vallen op het plaatsje drie vingers boven de decolleté, in tegenstelling tot wat vrouwen denken. Maar dit geheel terzijde.