Vallen

Er zijn twee soorten mensen.

Aan de ene kant heb je diegenen die altijd denken dat ze het beter weten, en aan de andere kant heb je hen die het ook effectief beter weten.

Door een genetische samenloop van omstandigheden behoren wij tot de tweede categorie.  Eenieder die mijn vader en zijn broers kent, zal dat meteen beamen.

Als je dan kinderen neemt, dan krijgen die daar soms ook last van, en wat blijkt: hun vriendjes ook.

Dat gaat dan als volgt:

R. klimt op een muurtje waarop niet geklommen mag worden.
SR: "Kom daar eens af, het is gevaarlijk. Je kan er af vallen."
R. "Je kan toch van *alles* afvallen?"
Vriendje: "Niet waar, niet van alles."
R. "O neen? Noem dan eens iets."
Vriendje: "Van de grond, daar kan je niet van afvallen."
R. "Jawel! Kijk maar." (valt theatraal van een tegeltje)
Vriendje: "Wacht, maar ik kan van nog iets lagers afvallen!" (van een graspol)
...

Waarop een scene zich ontspint met allemaal kinderen die opzichtig op het voetpad neerstorten.

Een passerende buur kijkt met een blik die ergens tussen geamuseerd en verontrust zit.