Gedichtendag

Omdat het niet altijd hoogdravend hoeft te zijn, laat ik hier mijn innerlijke puber even los. Een lietjestekst gedomme!

Hoe 1986 is da wel ni.

Er staat nooit iets in de sterren,
wat een mens niet goed verstaat.
Alsof elke vorm van uitleg
het veel te moeilijk maakt.
En je voelt het, 
en je ziet het,
en je weet dat het zo is.
Je kunt niet meer begrijpen
Dat je nooit iets hebt gemist.

Dus open je ogen voor mij.
Loop je geluk niet voorbij.

Iets bijzonders, heel eenvoudig.
Het gebeurt de hele tijd
Tot een donderslag bij heldere hemel
Want vandaag gebeurt het mij. 

Frans zonder vuile woorden

Die jingle schalt door de auto

"Zizi zeuh voo-oojz!"

Clichés zijn er om gehuldigd te worden.

Reclame

Internetreclame, je weet wel: die met dat blauwe driehoekjes.

De praktijk: nog dàgen nadat je die schoenen/die cirkelzaag/die vakantie hebt gekocht, wordt een mens nog bestookt met reclame voor het ding dat je al lang besteld hebt.

Zodat die arme winkels blijven betalen voor gepersonaliseerde reclame voor iets wat ze al verkocht hebben in de browser van iemand waaraan ze het net verkochten.

Bovendien krijgen ze in hun feedback nog eens de indruk dat het efficiënt is: want als je de relatie zou uitzetten tussen het aantal surfers die iets koopt en de surfers die er reclame over krijgen... dan lijkt het alsof die reclame enorm efficiënt is.

Zo gaat dat als je oorzaak en gevolg omkeert.

Goed gezien, Facebook, Google en vrienden.

De Ridder en de schoen

Die ochtend  in de schoenenwinkel.

Verkoopster: "Dag meneer, kan ik u helpen, of kijkt u liever eerst wat rond?"
(Rondkijken? Zoals in *kiezen*? Right.)

S.R.: "Neen hoor, ik ben een gemakkelijke klant. Ik wil gewoon graag deze perfecte schoenen opnieuw!" (steekt blij zijn voet in de lucht, waarrond een vierjarig exemplaar hangt dat er plotseling thuis bij nader inzien een stuk beter uitzag dan in deze omgeving)

Wenkbrauw. Omhoog.

V: "We zullen eens kijken of ze dat nog maken."  Ze begint te swipen op een mega-scherm aan de muur.  Natuurlijk bestaan ze niet meer.

De Ridder wijst naar een prentje van schoenen die er het beste op lijken. "Deze lijken er precies het beste op, dan neem ik die wel. Een 43 graag."

Wenkbrauw. Hoger.
V: "Is het om te passen of om mee te nemen?"


Aan de kassa, de onvermijdelijke schoensmeer-vraag.   Gelukkig zijn we expert in het poetsen van schoenen.
S.R.: "Geen probleem! Ik heb alle soorten schoensmeer in huis: zwarte, bruine én doorzichtige."

Handje in de zij.

V: "Je moet wel de juiste tint van bruin gebruiken hé. Deze zijn cognac. "
Waarop ze zwaait naar een rek met anderhalve meter aan bruintinten. Anderhalve meter!
Er zitten minder kleuren in een RAL waaier.

Beteuterde Ridder.

V, op welgemeend troostende toon: "Ach, mijn man is ook *zo*."

Vriendelijk zijn ze wel, die van Torfs.  En nog in solden ook.

Handen wassen

Moet ge uw handen niet eerst *wassen* alvorens ze af te drogen?

Hittegolf

Er ligt sneeuw buiten.

Dat doet me denken aan vorige zomer, toen ik een flesje water in de auto had laten liggen. Niet eens in de zon...

Wie herinnert zich een hittegolf nog, zelfs een paar maand later?

Taaltip

Zeg niet: "sjoemelsoftware".

Zeg wel: "De Franse autobouwer Renault zal 15.000 wagens terugroepen omdat ze door een technisch probleem in de uitlaat meer vervuilende stoffen uitstoten dan toegelaten. "

Afwijking

The Voice, is "een sms-wedstrijd waar op het einde de jongen (het dikkertje?) altijd wint"

---

In deze: terecht, natuurlijk.

---

Ik weet niet waarom, maar ik word onweerstaanbaar aangetrokken door dit soort wedstrijden, zo lang het maar niet op eigen bodem is. Ik vermoed omdat het eigenlijk een nogal cynische bedoening is, met een industrie die samenwerkt met een TV station dat samenwerkt met zangers om van mensen een vuurpijl te maken. Een vuurpijl die van zichzelf denkt dat het een knapperend haardvuur is.

Al denk ik dat de reïncarnatie van Freddy Mercury hierboven misschien wel een publiek kan vinden dat duurzaam is.

Mannen zijn onhandige wezens

Zeven uur in de ochtend, een Ridder stapt met zijn hond door de wijk-met-kleine-huisjes.

Er staat een wat oudere man voor een deur, nerveus op zijn gsm te tokkelen. Hij heeft een grote, witte roos in zijn handen.  Hij kijkt me wat gegeneerd aan.

Hij staat niet vlak voor de deur, maar enkele passen achteruit, als om het verrassingseffect te vergroten wanneer de deur open zwaait.  Met wijd open armen!

Om zeven uur 's morgens.

Nog altijd geen gehoor.  Het sms-je heeft blijkbaar niet gewerkt.

Mijn adem stinkt nog, om zeven uur 's morgens. Dat mag niemand ruiken.

Hij belt nog eens aan en zet zich terug in positie.  Niks.  Sluipend ongeduld.

Om zeven uur 's morgens?!

Wat verwacht je eigenlijk om zeven uur 's morgens? Een doorbraak in de liefde? Dat alles weer goed is? Voor een plastieken roos? En waarom niet de moeite doen om die auto stil te leggen.  Wil je nu binnen komen of niet? Of toch niet the big S-word?  Niet om zeven uur 's morgens.

En wat als ze niet open doet, wat moet je dan denken?  Dat ze op dat uur niet uit haar bed wenst te komen? Of dat ze er juist niet in ligt? En waar ligt ze dan wel? En zou ze iemand aan haar adem laten ruiken?

Veel vragen, zo vroeg op de dag.

De hond heeft zijn drolletje gedraaid. Hij is ook al niet zo goed met romantiek.

Het mooiste moment

Het allermooiste moment van het jaar, ontdekte ik een jaar of 20 geleden, dat is: 1 januari, zonsopgang, wandelen met je hond.

De wereld is stil, er fietst hier en daar nog iemand moeizaam naar huis.  Geen auto's, geen mensen. Lekker loslopen.

Het kan enkel naar beneden gaan, van daaruit bekeken.

Dit jaar was het wel een graadje of 20 warmer dan vorig jaar, ruw geschat.

2016	2015