Pijn

Er zijn van die discussies waarin niemand er in slaagt om in te zien dat ze het bij het verkeerde eind hebben. Als een stroom spookrijders op een autostrade.

Zo zaten we gisteren te discussiëren over schoolkeuzes voor kinderen en de folklore van het kamperen-voor-de-(elite)-school.

Waarop ik me nog eens afvroeg waarom niemand met een concurrerende wachtrij begint. Toch veel makkelijker om eerste te staan in uw eigen rij, dan tiende in de rij van een ander. En je zou dan mensen uit de andere rij kunnen lokken door voordelen aan te bieden. Zoals: naar de winkel mogen gaan. Of: thuis mogen gaan slapen. Of: gewoon uw naam op een papier schrijven en pas terug komen op de inschrijvingsdag. Of: mij een mailtje sturen dat je (virtueel) staat aan te schuiven.

Maar dat schijnt dus niet te mogen, wegens niet genoeg afzien. Enkel door af te zien verwerf je rechten, zo blijkt.

Dus stelde ik voor om niet te gaan kamperen, maar in ruil met een hamer op mijn duim te kloppen.  En dan wel eerst af te spreken hoe hard je moet kloppen om even hard af te zien als iemand die een week zit te kamperen oor plaats 5 (enfin, de schoonvader moet dat natuurlijk doen, want die is op brugpensioen). Naarmate je harder klopt, klim je op in de wachtrij.

Toen bedacht iemand dat die medekampeerders niet zouden willen dat hun kind met een van de onzen in de klas zou zitten.