Pessimisme

Mijn schoonbroer werkt voor een bedrijf waar ze dingen *maken*. Concrete, tastbare dingen die je kan opeten.  Productie, quoi.

Met die producten maken ze geen verlies, denk ik, maar vanuit een strategie van winstoptimalisatie wordt er natuurlijk vrolijk geoutsourced, naar het Oosten. Wat achter blijft moet besparen.

Dus vond die schoonbroer bij  thuiskomst van vakantie een briefje in de bus waarin men hem vroeg of hij eventueel geïnteresseerd zou zijn om op zijn 53ste al op een soort van brugpensioen-dat-zo-niet-meer-mag-heten te gaan.  Met behoud van heel wat loon en voordelen (hoe kan zo een bedrijf daar aan verdienen?).

Hij was niet alleen: er werden 50 werknemers aangeschreven om 15 afvloeiingen in te vullen.

Gevolg: nu zijn er in zijn bedrijf 35 werknemers kwaad dat ze niet ontslagen worden.

U leest dat goed en mag er al de conclusies aan verbinden die er volgens de meest eenvoudige logica aan te binden zijn.  Maar alvorens u de term "profiteurs" in gedachten neemt, bedenk even grondig: zouden het de werknemers of de bedrijven zijn die in dit verhaal het meeste profiteren van de overheid.  Want een bedrijf doet zoiets natuurlijk enkel als het netto voldoende opbrengt.

Ik kan niet meer volgen.