Vogelaar in spons

Tijdens onze vakantie in het Beloofde Land, begonnen onze kinderen op een bepaald moment brood voor de vogels te gooien op de tuintafel.  Gevolg: elke ochtend een heel kijkstuk van een zwerm hongerige parkbeestjes. Niks fancy, gewone tuin/park klassiekers, maar de natuur is altijd leuk. Elke ochtend kregen we door het venster een show die leuker is dan de televisie.

Te laat kwam ik op het idee om mij er met een fototoestel bij te zetten.
Nog te later kwam ik op het idee om de resolutie van dat fototoestel goed in te stellen (vogelfoto's moet je nogal croppen, tenzij je een hele sjieke lens hebt).

En nog een stuk te later bleek dat ik een f1.8 lens in de koffer had zitten.


Maar toch ben ik stiekum wel trots op mijn au fond heel banale kiekjes. Want die vogels, dat zit niet stil. En uw depth-of-field is maar een klein vogeltje diep, dus scherpstellen is een gok. En de licht-settings zijn ook weer lastig.


Dus is het telkens lang wachten voor een nieuwe poging van alweer een mislukt kiekje. Heerlijk.

Daardoor kan ik nog moeilijker snappen hoe iemand zulke foto kan maken:

Op die afstand, met dat licht?! Nog straffer is hoe men dat moest doen in tijden van filmrolletjes.

Maar met photoshop, daarmee kan je dingen forceren en combineren, zoals een Vlaamse Gaai die zich bij zijn eerste landing bedenkt en toch verder vliegt, maar nadien terugkeert:


Op het einde blijkt het allerleukste aspect te zijn dat je na een poosje de vogels en hun gedrag begint te kennen. De mezen die *altijd* eerst op de leuning van een stoel gaan zitten (en ruzie maken), mezen die overigens onwaarschijnlijk snel op het sluitergeluid reageren (zie de foto met de geopende vleugels). De nieuwsgierige Vlaamse Gaaien die eerst een overzicht zoeken in een hoge plaats. De boomklever die vanop een stam zijn brood-duik maakt en nog geen seconde later weg is. De merels die zich bedeesd in de struiken verschuilen en langs de grond trippelen...

Vrienden.