Die dag in de Colruyt

Ik zal, zo dacht dit riddertje, voor het werk even stoppen bij de Colruyt om rap een van die doosjes Westvleteren vast te krijgen.

Hoe naïef kan een mens zijn. Het volk stond aan te schuiven tot aan de andere kant van de parking en onze studenten hadden een toets die ik toch moest laten voorgaan. Helaas.

Anderzijds: hoe exclusief is iets als je er tot aan de overkant van de straat voor moet aanschuiven?

En ook: zoveel mensen die zonder te denken duizend frank boven halen voor iets waar ze niet eens van wisten dat ze het wilden, zijn dat dezelfde mensen die verontwaardigde lezersbrieven sturen als de treinticketten met een halve euro opslaan?

De duiven zijn duidelijk veel te zuur voor dit sponzen geval.