Onderwijs

We hebben een nieuwe minister van Onderwijs, Pascal Smet.

Mooie wraak natuurlijk voor hem, nadat ze in Brussel de SP.A enkel en alleen omwille van zijn persoon uit de regering hebben geknikkerd: wegens te veel solo-speler, zeer goed communicerend met de media, te vaak kersen van andermans taart pikkend.

Dat betekent natuurlijk niet dat hij dat in de Vlaamse Gemeenschapsregering ook zo gaat doen, maar vanuit het hoger onderwijs had ik liever een sterkere minister gehad (zo zijn er nog). De afgelopen hervormingen hebben het hoger onderwijs namelijk in een heel ingewikkelde toestand gebracht, die eigenlijk een soort interregnum is: de hogescholen hebben nieuwe taken toegewezen gekregen, maar nog geen geld. De flexibilisering is in zeer extreme mate op poten gezet, maar er ontbreekt nog een decreet. De associaties zijn opgericht, maar nog niet bekrachtigd door de politiek. De universiteiten zijn geen universiteit meer, de hogescholen geen hogeschool meer. Er is dringend nood aan duidelijkheid, en wel op korte termijn. Geen halfslachtige decreten die dan hersteld moeten worden, maar een duidelijke visie.

In het beste geval verwerft Pascal Smet zulke visie op een jaar tijd, door zich goed te laten informeren en omringen. In het slechtste geval probeert hij tegen 2013 het warm water opnieuw uit te vinden. Ik vrees het laatste. Want als communicatofiele politicus van een nieuwe generatie moet je je ook nog eens bezig houden met de eigen carrière én met het wreken van de karaktermoord in Brussel.

Frank Vandenbroecke heeft destijds met scha en schande geleerd dat een minister van Onderwijs zeer goed moet kunnen luisteren. Pascal Smet daarentegen heeft de uitstraling van een vrolijke ADHDer: het worden toeren.

Maar voorlopig wensen we hem alle succes toe, want het zal vermoedelijk wel een frisse wind zijn.