Tourist in eigen land

Vrijdag op vergadering naar Brussel, met de trein en een kwartier te voet. Ik was er al een uurtje te vroeg, zo leek het op een uitstapje.

Lag het aan de lentezon, of wat het omdat het zo lang geleden was? Ik voelde mij als een boer tijdens zijn eerste uitstapje in de Grote Stad. Ik keek me de ogen uit en wilde alles fotograferen. Alleen had ik niet mijn glimmendste pak aangetrokken, dat was het enige verschil.

Het gevoel overviel mij al in de hal van Brussel Centraal. Welk een schitterend bouwwerk is dat toch, een mens vergeet veel te snel! Tegenover de internationale air van het Zuid en de geoptimaliseerde pendelaarsarchitectuur van het Noord is Centraal veruit het gezelligste. Versleten, rumoerig, onhandig. Vanuit de ondergrond wandel je zo het hart van Brussel binnen. Rechts zie je meteen Sint-Goedele, vooruit belemmeren hotels het zicht op de Grote Markt (afbreken die handel, en wel meteen!).
Mensen zetten zich bovenaan de grote trap en kijken mijmerend minutenlang naar de onophoudelijke stroom reizigers die stroomopwaarts klimmen. Net zoals wij, boeren, dat op een zonnige dag langs de beek doen, maar wij gooien er dan steentjes in. Dat mag hier niet.

Verderop wandel je de gang in naar de Metro, met de slechte muzikanten en de bedelaars, of je gaat het trapje op richting Ravenstein gallerij. En dan vraag je je af: waarom bouwt men nu niet meer aan de grandeur van onze steden? Is die meerprijs dan echt zo groot?
U vindt het er niet mooi? Kom, kom. Dat het vermoedelijk (onrechtstreeks) met bebloed geld uit Congo is gemaakt allemaal, dat mag u terecht inbrengen. Maar die prachtige ronde traphal, die vreemde koepel en dan de tocht naar boven die - de muzikanten zijn hier ondertussen overgeschakeld op klassieke wijsjes, het PSK is nabij - leidt tot het stadspark of de kunstberg. Een Berg van Kunst! Het Park! Onbezoedeld door functionele ingrepen, met haar vrijmetselaarsgrondplan en errond de fijnste collectie van gestelde en ongestelde lichamen: het paleis, het parlement, de Maatschappijen... en overal standbeelden zodat je nooit eenzaam staat te wandelen. Een man in maatpak stapt nog snel even voorbij, gevolgd door zijn rafelige hond.

Brussel is de enige stad in ons land die naam waardig. Wat een parel. (behalve Aarschot misschien, maar dat is dan ook de Parel van het Hageland)

Op de terugweg begon het lichtjes te regenen op mijn bonzend vergaderhoofdpijnhoofd. Brussel was weer een stinkende stad met te veel verkeer en te opdringerige bedelaars. De magie had me verlaten voor een andere toerist.